ΚΕΦΑΛΙΑ ΨΗΛΑ...

Η επίσημη αγαπημένη επέστρεψε από την Τουρκία ως αποτυχημένη, δικαιώνοντας τους επικριτές της με την τελική της κατάταξη στο τουρνουά. Οποιοσδήποτε ειδικός η μη, μπορεί να βρει πολλούς λόγους για αυτή την κατάληξη της πιο πλήρης Εθνικής των τελευταίων ετών. Μερικά 24ωρα μετά την ήττα από την Ισπανία όλοι όσοι κατηγορούσαν αυτή την ομάδα για την πορεία της στην Τουρκία, τώρα κατανοώντας την ζημιά που έκαναν στέκονται με την διπρόσωπη συμπόνια τους δίπλα στους διεθνείς δηλώνοντας παντοτινοί υποστηρικτές της.
Θεωρώντας εαυτόν αντικειμενικό και μη ειδικό, όπως πολλοί άλλοι, να κρίνω και να κατηγορήσω παίκτες και προπονητές αυτής της ομάδας, το μόνο που μου επιτρέπει η δεοντολογία μου είναι να παραθέσω σε όλους τους αναγνώστες τους αυτού του άρθρου τους προβληματισμούς μου, δεχόμενος τις απόψεις τους.
1. Η επιλογή των φιλικών αγώνων προετοιμασίας από την ομοσπονδία και το τεχνικό επιτελείο της ομάδας δεν ήταν τόσο καλά σχεδιασμένο ώστε να δώσει την αντικειμενική εικόνα της δυναμικότητας της Εθνικής για να μπορέσει να βελτιώσει τα προβλήματα που σίγουρα είχε. Αυτό φάνηκε άλλωστε, στο πρόβλημα ανάπτυξης της ομάδας εναντίον ζώνης και γενικά οργανωμένων σκληρών αμυνών αφού όλα τα φιλικά παιχνίδια, εκτός με Σερβία και ΗΠΑ, ήταν με αντιπάλους χαμηλής δυναμικότητας. Παρόμοια ήταν και η κάλπικη εικόνα της εξαιρετικής άμυνας των διεθνών λόγω των υποδυέστερων αντιπάλων στα φιλικά που φάνηκε εν τέλει σε όλα τα παιχνίδια στην Τουρκία.

2. Η επιλογή αντιπάλου που έκανε η Εθνική στον αγώνα με την Ρωσία.
Η Εθνική, επέλεξε αντίπαλο ή καλύτερα... μονοπάτι προς τα μετάλλια. Έτσι, πίστευε, ανέλαβε και την ευθύνη της πράξης της. Θέλησε να αποφύγει τις ΗΠΑ στον προημιτελικό, αλλά δεν έφτασε ποτέ τόσο μακριά. Κάποιοι σίγουρα θα διαφωνούσαν με αυτή την απόφαση. Σημασία έχει ότι όλο αυτό έβλαψε τελικά την Εθνική τσαλακώνοντας την άφθαρτη εικόνα που είχε ως τώρα .
Η επιλογή της Εθνικής δίχασε την κοινή γνώμη. Δυσαρέστησε αρκετό κόσμο, που τη λάτρευε και θα συνεχίσει φυσικά να τη λατρεύει Δημιούργησε πολλά ερωτήματα ως προς το σύστημα και τη δομή της διοργάνωσης, προκάλεσε αντιδράσεις και ξύπνησε τα συμπλέγματα των μόνιμων επικριτών της, που για κάποιο λόγο (μόνο οι ίδιοι τον γνωρίζουν) πανηγυρίζουν τις αποτυχίες και υποβαθμίζουν τις επιτυχίες της Εθνικής Μπάσκετ.

3. Όσον αφορά τον χαμένο αγώνα με την Ισπανία η ευθύνες για το αποτέλεσμα δεν αφορούν μόνο τον προπονητή της Εθνικής Γιόνας Καζλάουσκας αλλά σίγουρα και κάποιους διεθνείς που θα πρέπει να βελτιωθούν άμεσα για να βοηθήσουν στις επόμενες διοργανώσεις. Η ευθύνη φυσικά για την επιλογή να αγωνιστούν στην ουσία μόνο 6-7 παίκτες με την Ισπανία βαραίνει μόνο τον προπονητή αφού η τελική απόφαση είναι δική του. Όμως, επειδή όλοι οι ‘‘ειδικοί’’ ξεχνάνε ότι για τον προπονητή πρωταρχικός στόχος είναι η νίκη αδιαφορώντας για το ποιος θα αγωνιστεί, η χρησιμοποίηση των αναπληρωματικών, στο συγκεκριμένο παιχνίδι, μόνο αρνητική επίδραση είχε στην προσπάθεια της Εθνικής για νίκη. Οποτε έγιναν αλλαγες το σκορ γυρνουσε κατά της επισημης αγαπημενης δειχνοντας το προβλημα που υπηρχε στον παγκο.
Παντως ο Γιόνας Καζλάουσκας θα έπρεπε, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, να συμπεριλάβει στην αποστολή της Εθνικής έναν κλασσικό σουτέρ όπως τον Κώστα Βασιλειάδη, που τόσο έλειψε από τις επιθέσεις εναντίον ζώνης και όχι μόνο, καθώς και να χρησιμοποιήσει περισσότερο στο παιχνίδι εναντίον της Ισπανίας τον πολύπειρο Κώστα Τσαρτσαρή που ήταν ο πιο σταθερός παίκτης των φιλικών προετοιμασίας.

4. Μεγάλη είναι η ευθύνη που βαραίνει τον ομοσπονδιακό τεχνικό για την αλλοίωση της αγωνιστικής ταυτότητας της Εθνικής ομάδας. Χωρίς να κρίνω αν είναι λάθος η όχι η γενικότερη μπασκετική φιλοσοφία του πολύπειρου Λιθουανού αποδείχτηκε ότι δεν είναι εφαρμόσιμη σε αυτήν την ομάδα. Σε όλη την διάρκεια του τουρνουά φάνηκε καθαρά ότι η Εθνική δεν μπορεί να υποστηρίξει το παιχνίδι των υψηλών σκορ και των χαλαρών αμυνών. Πιο απλά δεν μπορεί αυτή η ομάδα να νικήσει τα δύσκολα παιχνίδια βασιζόμενη στην επίθεση και όχι στην άμυνα της. Όταν ένας προπονητής αναλαμβάνει μια πετυχημένη ομάδα δεν πρέπει να αλλάξει τις βασικές αρχές που την φέρανε σε αυτό το επίπεδο αλλά να προσθέσει πάνω στην δοκιμασμένη συνταγή τα δικά του στοιχεία που μπορούν να εφαρμοστούν ανάλογα το υλικό που διαθέτει.

5. Τέλος, και πιο σημαντικό κατά την αποψη μου, είναι να αναρωτηθούν όλοι οι φίλαθλοι της Εθνικής γιατί η Εθνική ομάδα δεν ήταν το ίδιο ανταγωνιστική και σταθερή σε αυτό το Παγκοσμιο πρωταθλημα ανεξαρτητα από το πώς κρινονται οι επιλογες του Γιόνας Καζλάουσκας. Η απάντηση σε αυτόν τον προβληματισμό βρίσκεται στην γενικότερη εικόνα του παιχνιδιού εναντίον της Ισπανίας.
Γιατί άραγε όσο και αν προσπάθησαν οι διεθνείς δεν μπόρεσαν, αν και έδωσαν και την… ψυχή τους, να κρατήσουν τον ίδιο υψηλό ρυθμό παιχνιδιού που είχαν οι Ισπανοί από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό ; Η απάντηση είναι απλή και απλά όσοι εθελοτυφλούν δεν την ομολογούν και σίγουρα δεν θα την αποδεχτούν. ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ Α1, ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΤΩΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΟΛΛΩΝ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΕΘΝΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ!!! Αυτό σημαίνει ότι οι Έλληνες παίκτες δεν δέχονται τις ίδιες πιέσεις σε όλα τα επίπεδα του παιχνιδιού όπως π.χ οι Ισπανοί παίκτες των οποίων οι ομάδες είναι άκρως ανταγωνιστικές και σε κάθε αγωνιστική η πρώτη ομάδα μπορεί να χάσει από την τελευταία. Οι Έλληνες παίκτες, που αποτελούν τη επίσημη αγαπημένη, περιμένουν μόνο κάποια παιχνίδια της ευρωλίγκας και 2-3 παιχνίδια του Ελλ. Πρωταθλήματος για να αγωνιστούν με 100% ένταση.

Συμβαίνουν, όμως, αυτά σε μια μεγάλη διοργάνωση. Η Εθνική Ελλάδος απέτυχε, για δεύτερη φορά στην Τουρκία μετά το Ευρωμπάσκετ 2001. Το αντίο του Δημήτρη Διαμαντίδη, και ενδεχομένως του Κώστα Τσαρτσαρή δεν συνοδεύτηκε από ένα ακόμη μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Η ομάδα, πάντως, διατηρεί την οντότητα και την αξία της, οι αθλητές που την επανδρώνουν έχουν προσωπικότητα και αυτοί οι ίδιοι θα την οδηγήσουν ξανά στον δρόμο των επιτυχιών.

Όνομα: Γιάννης Ράπτης