Οι δύο χαμένες βολές 32 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος του αγώνα με την Ισπανία ήταν το κύκνειο άσμα ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες παίκτες όλων των εποχών. Μόνο που εκείνη τη στιγμή ουδείς το γνώριζε. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης έφτασε τα 30 του χρόνια. Υπηρέτησε επί μία γεμάτη δεκαετία την Εθνική ομάδα, ξεπέρασε τα όρια του οργανισμού του και πριν τον εξαντλήσει αποχώρησε. Λίγα λεπτά μετά την αποτυχία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, αυτός καθαυτός ο αποκλεισμός έμοιαζε να μην είχε αξία.
Μερικές λέξεις πάγωσαν το αίμα των φίλων της Εθνικής ομάδας. Πάγωσαν το αίμα ακόμα και των αντιπάλων της. «Για μένα αυτό ήταν το τελευταίο παιχνίδι, ενημέρωσα τα παιδιά στα αποδυτήρια και τους ευχαρίστησα για όλα όσα περάσαμε. Ζήσαμε απίστευτες στιγμές. Καταφέραμε να φέρουμε επιτυχίες με το εθνόσημο, αλλά κάθε κύκλος τελειώνει κάποτε. Κάποια πράγματα αρχίζουν και τελειώνουν. Το έζησα αυτό και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό.
Έζησα καλές και κακές στιγμές σε αυτή την ομάδα. Κατακτήσαμε ένα ευρωπαϊκό. Δεν μπορείτε να αντιληφθείτε πόσο μεγάλη χαρά ήταν αυτό το πράγμα για εμάς τους παίκτες. Πήραμε μία δεύτερη θέση σε Παγκόσμιο. Κερδίσαμε τους Αμερικανούς. Ζήσαμε πολύ έντονες και μεγάλες στιγμές. Είχαμε όμως και τις ατυχίες μας. Υπήρχαν και δύσκολες στιγμές».
Σε αυτό το Μουντομπάσκετ ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός κατάφεραν να διχάσουν ακόμα και την Εθνική ομάδα. Ο αρχηγός της, ο Δημήτρης Διαμαντίδης κατάφερε στο φινάλε της διοργάνωσης, έστω και για λίγα λεπτά να τους ενώσει. Ουδείς μπορούσε να τον αμφισβητήσει, να τον κατηγορήσει, να μην λυγίσει όπως εκείνος όταν ανακοίνωσε την αποχώρησή του.
Ίσως με αυτό τον τρόπο να τους έδωσε το καλύτερο μάθημα…
Αν παρατηρήσει κάποιος το παιχνίδι που έκανε ο Διαμαντίδης κόντρα στην Ισπανία, θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως ήταν ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου και ας ήταν από την πλευρά των ηττημένων.
Στο αντίο του με την Εθνική ομάδα, έδωσε ένα σόου που αποτελεί υπόδειγμα για προπονητές και παίκτες. Η Εθνική ομάδα χωρίς αυτόν στις τάξεις της θα κατέβει σίγουρα επίπεδο σε όλους τους τομείς.
Λόγω σωματότυπου, κυρίως όμως οξύτητας νου, πνεύματος και καρδιάς, ο Καστοριανός έχει υπάρξει μέχρι σήμερα ο αγαπημένος όλων των προπονητών που συνεργάστηκε αλλά, κυρίως, ακόμα και των αντιπάλων.
Μια από τις στιγμές που όλοι οι Έλληνες θα έχουν χαραγμένες στο μυαλό τους για πάντα, θα είναι αυτή της νίκης κόντρα στους Γάλλους στο Ευρωμπάσκετ του 2004 όταν εκτελεί το τρίποντο της νίκης στα τελευταία δευτερόλεπτα του αλησμόνητου εκείνου παιχνιδιού.
Ο Διαμαντίδης έζησε τα πάντα με την Εθνική ομάδα.. Χτυπημένος από κάποιους τραυματισμούς που τον οδήγησαν πέρυσι στο χειρουργείο και σε μια ηλικία που αισθάνεται κουρασμένος, πήρε την απόφαση. Κόντρα στην Ισπανία, μια φορά στο πρώτο και μια φορά στο δεύτερο ημίχρονο ζήτησε αλλαγή από τον Καζλάουσκας.
Ο χρόνος είναι αμείλικτος προς όλους…ο μοναδικός αντίπαλος που δεν μπορεί κανένας να νικήσει!!!
Ο Διαμαντίδης επέλεξε σε μια κρίσιμη ηλικία να εξασφαλίσει άλλα δύο χρόνια μπάσκετ υψηλού επιπέδου σε συλλογικό επίπεδο. Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει που προστατεύει τον εαυτό του και την καριέρα του. Μόνον να τον ευχαριστήσουμε μπορούμε για όλα όσα προσέφερε.
Όνομα: Γιάννης Ράπτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου