Όταν οι Έλληνες κάνουν νίκες…

Ουδείς αμφισβητεί την καλή πρόθεση του Ερνέστο Βαλβέρδε, αλλά και την εργατικότητά του, συστατικά που απαιτούνται όχι μόνο για να επιστρέψει ο Ολυμπιακός στις διακρίσεις και τις «κούπες», αλλά ώστε να χριστεί μία ομάδα για την επόμενη πενταετία τουλάχιστον.
Ωστόσό μετά από τα αποτελέσματα-τσουνάμι της πρεμιέρας του πρωταθλήματος, ο απολογισμός των ζημιών για τους μεγάλους μας κάνει να σκεφτόμαστε περισσότερα ορθά την θέση του ΕΛΛΗΝΑ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ στην λίγκα. Εκείνου, δηλαδή, που γνωρίζει από τα γεννοφάσκια του τη νοοτροπία μας.
Δεν πρόκειται να σταθώ στις ελληνικές μονομαχίες των πάγκων. Το ότι νίκησε, δηλαδή, ο καλός στρατιώτης Κεχαγιάς της Ξάνθης τον ΣΤΡΑΤΗΓΟ (με θητεία και στις ελπίδες) Νίκο Νιόπλια αποσπώντας του ισοπαλία στην Λεωφόρο.
Ούτε θα επιμείνω ιδιαίτερα στην νίκη του Βλάχου (Αστέρας Τρίπολης), επί του Καραγεωργίου (Εργοτέλη) και, μάλιστα στην Κρήτη.
Όπως ντέρμπι ήταν και το ματς Παπακώστα (Λάρισας), εναντίον Δώνη (Ατρομήτου). Όποιος και να νικούσε ΔΙΚΟΣ μας θα ήταν…
Ωστόσο η νίκη του Μαρίνου Ουζουνίδη επί του Ερνέστο Βαλβέρδε (έστω με βοήθεια Σταθόπουλου), του Μπάμπη Τεννέ της Κέρκυρας επί του Ντούσαν Μπάγεβιτς της ΑΕΚ, αλλά και του Σάκη Τσιώλη (Ολυμπιακός Βόλου) επί του Μίκαελ Στόρε (Πανιωνίου) μέσα στη Νέα Σμύρνη, απέδειξαν πως ο ΕΛΛΗΝΑΣ προπονητής και το γνωρίζει το άθλημα και ΜΕΛΛΟΝ έχει και μπορεί να σταδιοδρομήσει.
Το θέμα που διαχρονικά δίνει εύκολα τα διαζύγια στους έλληνες τεχνικούς, δυστυχώς είναι η …καταγωγή τους. Αποτελούν την εύκολη και συνάμα φτηνή λύση.
Τουλάχιστον η πρώτη αγωνιστική-δίχως καμία δόση κακόπιστης κριτικής στους ξένους προπονητές - τους ανήκει. Αφήστε τους να τη χαρούν και αξιολογήστε τους όπως τους αξίζει.
Δεν είναι τροχοπέδη για το ποδόσφαιρό μας μόνο η απουσία Ελλήνων ποδοσφαιριστών από τα γήπεδά μας, αλλά και η έλλειψη εμπιστοσύνης στους δικούς μας προπονητές.

Ν. Ι. ΠΑΠΑΔΑΚΟΣ