Ο πρώην τερματοφύλακας του Ολυμπιακού μίλησε για τις μεγάλες στιγμές της καριέρας του, το μέλλον των ερυθρόλευκων αλλά και τον Βαγγέλη Μαρινάκη.
Με συνέντευξη που παραχώρησε στο ΟΠΑΠ TV ο Αντώνης Νικοπολίδης μίλησε...
Για την πρώτη σκέψη να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο: «Την έκανα το 2008 και την μοιράστηκα με τη σύζυγό μου. Πάντα θέλω να ακούω μία ακόμη γνώμη. Το καλοκαίρι του 2010 αποφάσισα να σταματήσω, αλλά τελικά μεταπείστηκα, έμεινα έναν ακόμη χρόνο για να βοηθήσω την ομάδα. Δεν μετάνιωσα γιατί άλλαξα γνώμη κι έμεινα στον Ολυμπιακό. Το σκέφτηκα, καταλάβαινα ότι θα δεχόμουν κριτική επειδή είχα προαναγγείλει ότι θα σταματήσω. Είχα, όμως, και κίνητρο. Να σταματήσω ως πρωταθλητής γι αυτό κι έμεινα τελικά ακόμη έναν χρόνο».
Για την πρώτη χρονιά του Βαλβέρδε το 2008-09: «Πήραμε το κύπελλο σε έναν εκπληκτικό τελικό, είχα βάλει και το γκολ, αισθανόμουν ότι ήταν η ώρα να αποχωρήσω»
Για το πώς πήγε στον Ολυμπιακό: «Η αλήθεια είναι ότι από τον Μάιο και μετά υπήρχε το EURO 2004 με την Εθνική. Ήθελα από την άλλη να διασφαλίσω την οικογένειά μου. Ήμουν στα 33 μου. Δεν είχα συνειδητοποιήσει το βάρος των υποχρεώσεών μου, διότι είχα την Εθνική και την τελική φάση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Την σκέψη για μεταγραφή την άφησα για αργότερα. Η δυσκολία ήταν η πρώτη μου ημέρα στο Ρέντη. Σαν ψάρι έξω από το νερό. Δεν γνώριζα που ήμουν. Όταν επί 15 χρόνια είναι ο μεγάλος σου αντίπαλος, δύσκολα κάνεις το βήμα. Ξαφνικά αλλάζεις, περνάς στο άλλο στρατόπεδο. Η αλήθεια είναι πως ήταν δύσκολη η συγκυρία. Η δεύτερη πιο δύσκολη ήταν το πρώτο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη και είχε να κάνει με τους πρώην συμπαίκτες μου. Μεγαλώσαμε με αυτά τα παιδιά στον ΠΑΟ».
Για τις πρώτες του μέρες στο μεγάλο λιμάνι: «Στον Ολυμπιακό, ο Τζόρτζεβιτς με βοήθησε να εγκλιματιστώ περισσότερο. Μιλάγαμε για διάφορα πράγματα που υπάρχουν στον Ολυμπιακό. Την πίεση. Αγαπάει πολύ τους παίκτες της ομάδας ο κόσμος, ίσως κάποια φορά όμως ξεφεύγει, αλλά ειλικρινά τον βλέπω με πολύ οικείο βλέμμα. Ο στόχος είναι η νίκη κάθε Κυριακή και πρακτικά δεν αλλάζει η πίεση σε σχέση με τον Παναθηναϊκό αφού οι επιδιώξεις είναι οι ίδιες. Αλλάζει ή ένταση της προσωποποιημένης πίεσης. Στον Ολυμπιακό για καθέναν είναι πιο προσωπικό το ζήτημα της πίεσης που ασκείται από τον κόσμο. Πάντως εμένα με βοήθησε η υπόθεση του 2004. Δεν είχα να αναπληρώσω ένα κενό αλλά έπρεπε να δημιουργήσω την δικιά μου ιστορία. Ήξερα πως αυτό που ήθελαν στον Ολυμπιακό, μία ηρεμία, μια σιγουριά, μια σταθερότητα, μπορούσα να το προσφέρω. Τους ενδιέφερε αυτό και ήξερα πως θα το καταφέρω. Νομίζω ότι σε επτά χρόνια κατάφερα να δικαιώσω την επιλογή τους».
Για το τι μένει χαραγμένο στο μυαλό του: «Σαν κορυφαία στιγμή της καριέρας μου είναι ο τελικός του EURO 2004. Πέρασαν πολλά χρόνια, ξεθωριάζουν οι μνήμες. Οι λεπτομέρειες ξεχνιούνται. Οι αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ είναι οι αγώνες υψηλού επιπέδου. Αξίζει να είσαι εκεί, σκοτωνόμασταν να είμαστε εκεί κάθε χρόνο. Η γυναίκα μου με βοήθησε να προσγειωθώ μετά τον Ιούνιο του 2004. Μιλάμε πολύ ανταλλάσσουμε απόψεις. Πολλές φορές ήμουν επιθετικός, απότομος, λίγο στριφνός. Περισσότερο ήταν ένας μηχανισμός άμυνας. Έμοιαζα και ήμουν αντιδημοσιογραφικός, αλλά το έκανα για να αμυνθώ, ήμουν πάντα χαμηλών τόνων. Πήγαμε στην Αυστραλία κάποτε και ξαφνικά πέρασε μπροστά μας ένα παιδί στα 14 του. Ήταν ελληνικής καταγωγής κι αισθάνθηκε υπερήφανος. Μας κοιτούσε με δέος. Το επίτευγμά μας κι αυτό που πάντα θα θυμάμαι, είναι ότι κάναμε τα νέα παιδιά, εκτός Ελλάδας, να αισθανθούν υπερήφανα. Ενώσαμε τον κόσμο τότε. Όλος ο ελληνισμός βγήκε πιο δυνατός, πιο ενωμένος».
Για τους Μαρινάκη και Κόκκαλη: «Για μένα ο Μαρινάκης είναι η συνέχεια του Κόκκαλη για τον Ολυμπιακό. Βρισκόταν κοντά σε όλους μας, ένας νέος άνθρωπος με ορμή και ενθουσιασμό. Ερχόταν πάντα στα εκτός έδρας. Το ίδιο έκανε και ο κύριος Κόκκαλης στην αρχή».
Φώτης Ρουμελιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου